"El
Club de la Hipotenusa" é un libro de Claudi
Alsina. É un percorrido en forma de anécdotas pola Historia das
Matemáticas. Moitas delas seguro que son coñecidas para aquelas
persoas que se leven ben coas matemáticas, pero Alsina sabe darlle
ese encanto especial que lle caracteriza e que fai que un mesmo feito
apareza vestido cun traxe novo. Tamén o ilustrador, Anthony
Garner, contribúe en boa medida na amenidade do libro, con
caricaturas moi logradas de matemáticos.
As
anécdotas poden lerse seguindo calquera orde (histórico, alfabético
ou aleatorio).
A
continuación cinco das anécdotas tal cal aparecen no libro:
Non
hai pensións para bebés
Nunha ocasión a recoñecida
profesora italiana Emma Castelnuovo contou que o seu irmán maior
cumprira xa os 100 anos de idade e ao mes seguinte deixara de cobrar
a pensión. Motivo oficial: non se pagaban pensións a bebés. En
efecto, a seguridade social italiana non contemplaba nos seus
programas informáticos idades con tres cifras e, polo tanto, o día
do seu centenario o irmán de Emma pasara a ter 00 anos.
¡
As cifras poden causar problemas!
Números
e música
Apesares de que moitos músicos
non saben nada de matemáticas e os matemáticos non compoñen
música, cada dous por tres aparecen belas afirmacións sobre as
grandes relacións entre ambos campos. Leibniz contribuíu a elo:
A
música é o pracer que a anima humana experimenta ao contar sen ser
consciente que está contando.
1,
2, 3... maaaa...mbo!
Números
romanos
Persiste
hoxe en día, como única herdanza da matemática romana, o uso dos
números romanos en reloxos, para enumerar reis (Juan Carlos I),
enumerar papas (Juan Pablo II), ordear volumes de libros (Tomo III,
...), plasmar séculos (século XXI). Se se pensa un instante
apreciase que é unha tradición peculiar e rara, mais ao estar
arraigada, persiste e a súa actualización a numerais usuais
resultaría incluso burlesca (Juan Carlos 1, Juan Pablo 2...).
Algo
curioso é como V chegou a ser cinco en Roma. Os lumbreras romanos
estiveron anos facendo palotes e repetíndoos (o nove foi IIIIIIIII)
ata que para simplificar ocurriuselles que tachar un palote cunha
raia inclinada equivalía a dez... e así naceu X... e para o cinco
naceu a metade do dez, é dicir, V. Incrible!, con medio símbolo
representar a metade.
Deberes
ben feitos
O
estatístico americano George Dantzing (1914-2005) destacou xa como
investigador cando era estudante. Nunha ocasión, en 1934, chegando
tarde á clase de estatística de J. Neyman, viu dous enunciados de
problemas na lousa. Anotou os enunciados e durante bastantes días
fixo os deberes, pensando que o profesor se pasara coa súa
dificultade. Finalmente entregou as dúas solucións. O seguinte
domingo ás oito da mañá J. Neyman chamaba á porta da súa casa
para felicitalo e alentalo a publicar os seus dous resultados. O que
Dantzing copiou non eran deberes para casa senón dous problemas
abertos que ninguén antes resolvera.
A
pelexa Unamuno-Gaudí
Nunha
ocasión Miguel de Unamuno acompañado do poeta Joan Maragall foi
visitar a Sagrada Familia sendo atendido persoalmente por Gaudí.
Como nin a Gaudí lle gustaban as ideas do visitante nin a este o que
estaba a ver a visita foi tensa. Pero a pelexa culminante nada ten
que ver nin coa filosofía nin coa arquitectura. Foi un reto entre
ambos os dous para dilucidar quen facía as mellores figuras de
papiroflexia.
Totalmente
inesperado.
Lede
o libro para descubrir moitas mais historias curiosas. O
segredo do club da hipotenusa merece ser descuberto e compartido.
Atoparédelo na sección
51 da nosa biblioteca.