martes, 19 de junio de 2012

Ti tamén podes ser poeta: os haikus



O haiku é un subxénero da lírica xaponesa que os autores de principios do século XX puxeron de modo. Son micropoemas formados por 3 versos de medida 5/7/5, como os bordóns das seguidillas, só que estes non precisan ningún tipo de rima. Os haikus canónicos son apuntes que reflexan observacións dalgún detalle significativo da natureza que chama a atención porque algún motivo, especialmente a presencia de contrastes. Por iso baséase nunha linguaxe sinxela e esencial: verbos en presente (ou ausencia deles) sustantivos, escasez de adxectivos; algunha imaxe, algunha repetición, algunha antítese. E pouco mais. Imaxinación e emotividade están moi contidas. Por iso é bastante fácil saírse destas regras. Pero non importa. O caso é ter un pequeno pulo para poñer en marcha o mecanismo creativo que todos levamos dentro, ás veces case intacto desde a infancia ou mesmo sen estrear.  E se pode dar pé á colaboración de todos, moito mellor. 



Esta é a creación colectiva de 4º da ESA, despois dunha sesión de proba. Aínda que se trataba de conectar coa exposición de Pepe Galán, a través de palabras como auga, ferro, fume, mar, vida, verso,a cada quen sempre lle pode o que leva dentro e debemos recoñecer que a alma colectiva deste 4º da ESA é mais ben romántica e por ese lado desborda as regras. Somos así, que lle imos facer...!

Haikus da natureza




O mar que brilla
baixo o ceo estrelado
de longas noites. 

 O fume negro
estende a súa esteira
durante o día.
                                              
    Os mares azuis
esténdense cruentos
coas súas

Ferro e cristal
xa na mar non se ven.
Lonxe quedaron.


Azul o mar
brilla sobre a area
no claro día.

 As chemineas
contra o ceo azul
botaban fume. 

Pozo de ferro,
esquecido na historia,
escuro e frío.


 Son verdes bosques,
e azuis mares vivos.
Desertos, nada.
                                              
 Triste choraba
o arume do monte
de non ver auga.

                                           

Nesta mañá
quente de primavera
pousan os páxaros.

                                             
 Olor a verán
e morriña no aire…
tarda en chegar!

                                            
 Fume voando
coma un inmenso corvo.
Sempre mais.



  Auga berrando
e axitando cadeas.
Quer liberdade.

    
  Haikus da alma
              
Loucura lenta,
que remate contigo,
contigo empece.

                                 

 A vida soa
fica neste momento
para ser eterna.
                                           

    A vida mírame
na beira do camiño
volver sen ti.

                                             

  A vida sen ti
non a podo vivir…
Mátame xa!

                                                          
 A vida miña
non vai seguir sen ti,
é só un lamento.

                                                                     
  Tremer de medo
neste día escuro
mirando nada.

                                                         
  Versos escuros
tales como os teus ollos:
a mar de noite.

                                           

Verso non escrito,
mais tantas veces lido
sempre na alma.

                               

As pedras falsas
que están botando ao mar.
Desexos rotos

                                
    O mellor verso,
entre a risa e a rabia
fica atrapado.

                                                    
 O mar verdoso
faise azul nos teus ollos,
e ás veces gris.

                                            
   A túa vida,
coa miña, coa deles,
é a nosa vida