martes, 6 de noviembre de 2012

En Samaín

Anónimo presidente
Da nosa correspondente en 1º C da ESO, Laura Villamisar)

Este ano unha abraiante noticia deixou xeada a poboación galega.
No telexornal anunciaron que se acababan de atopar as caliveras dalgúns famosos piratas, reunidas nun dos máis antigos institutos da cidade da Coruña. Non trancendeu á prensa o motivo de tal reunión aínda que se barralla a posibilidade de que nela se tratasen as novas artes da piratería.
Para sorpresa de todos, ante a presenza dos periodistas, puxéronse a falar como se de vivos se tratase, e aproveitando tal feito fixenlles unha pequena entrevista a aqueles menos fuxidíos.
Barbavermella
-Bos días señor Barbavermella, como está vostede?
-Ben, despois de tantos anos enterrado vendo a luz do sol de novo, síntome moito mellor.
-Xa, compréndoo. Se non lle importa, gustaríame facerlle unhas preguntas sobre a súa vida de pirata.
-Vale, paréceme ben. Despois de todo, iso é o que en vida fun: un pirata.
-Iso de ser pirata era un traballo difícil ou doado?
-Dependendo do barco que abordaramos e de quén fose o seu capitán, a cousa podía ser máis ou menos complicada…
-Xa, e dígame, cal foi o tesouro máis grande que conseguiu?
-Oh! Atopei moitos tesouros, pero houbo un que me chamou moito a atención e aínda teño un vivo recordo do acontecido. Lembro que era unha mañá calurosa, a máis calurosa daquel ano. Acabaramos de abordar un barco perto das illas Baleares e estabamos cavando para atopar o tesouro na illa marcada . Xa desesperados porque non o dabamos atopado de súpeto sentín que algo duro tocaba a miña pa, era un...
-Un qué?
-Non me acordo, quedoume a mente en branco.
-Ben, señor non me deixe así…vou estar por aquí. Se se acorda, dígamo. Non me estrague o artigo que me debo aos meus lectores.
Benito Soto
-Vale. Chao.
Así me deixou, coa palabra na boca e a intriga na cabeza. Aproveitei para falar con outros piratas, pero non crean que puiden conseguir moito máis.
- Don Benito Soto. Pirata galego de renome. Sentirase vostede orgulloso de representar a pirateria galega?
-Si, estou moi orgulloso
-Vostede tamén atopou tesouros moi valiosos, non é?
-Claro, por suposto. Eu atopei estoxos cheos de ouro e mesmo coroas de diamantes.
-WAU!!
-E iso non é nada. Outros piratas atoparon restos de barcos que se afundiaran antes da nosa existencia e iso vale moito máis ca todo o meu.. 
E isto é todo o que lles podemos contar de tan sinistra reunión porque todos saíron correndo. Case non tiven tempo de lles dar as grazas e desexarlles que non os volvesen enterrar. Penso que a broma non lles gustou moito. 
Fontes non de todo ben informadas comentaron que se dirixían a un oculto magosto na praza de María Pita con quen querían recordar vellos tempos.

As únicas piratas asistentes



No hay comentarios:

Publicar un comentario